Αναζητούνται ηγέτες!

Μάρτιος 1999. Ο ποδοσφαιρικός Ηρακλής βρίσκεται για άλλη μια χρονιά ανάμεσα στην αγωνιστική μετριότητα και την διοικητική μιζέρια. Η δυσαρέσκεια του κόσμου απέναντι στον Θεοδωρίδη ολοένα και αυξάνεται. Σε μια προπόνηση της ομάδας στη Μίκρα την επομένη μιας ήττας στην Αθήνα απ'τον Εθνικό Αστέρα κάποιοι φίλαθλοι, μέλη των 40 Εκκλησιών, ανάρτησαν ένα πανό που έγραφε "Βαρεθήκαμε να έχουμε σκυμένο το κεφάλι-Εμείς επιτέλους πότε θα χαμογελάσουμε; Ο σύνδεσμος έχει πένθος."
Αντιγράφω ένα απόσπασμα από ρεπορτάζ της εφημερίδας Θεσσαλονίκη:

"(...) Οι φίλαθλοι μετέφεραν το πανό εκεί, όπου γινόταν η προπόνηση και το κρέμασαν στα κάγκελα για να το βλέπουν όλοι. Χωρίς φωνές, χωρίς ειρωνίες, έβγαλαν το μεγάλο τους παράπονο ελπίζοντας πως με αυτό τον τρόπο θα ξυπνήσουν επιτέλους το φιλότιμο και τον εγωισμό των παικτών της ομάδας. Από νωρίς, το πανό είχε αναρτηθεί μπροστά στην έξοδο των αποδυτηρίων. Όλοι οι παίκτες ένιωσαν ενοχές για την πίκρα που προσφέρουν στον κόσμο τους. Διάβασαν και πέρασαν αμίλητοι και με σκυφτό το κεφάλι.
Οι περισσότεροι σίγουρα, ένιωσαν κάτι, σίγουρα κατάλαβαν πολλά. Αυτός όμως που δεν θα ξεχάσει τον πόνο των κυανόλευκων οπαδών είναι ο Σάββας. Γιατί μόνο αυτός ήταν σε θέση να καταλάβει την απογοήτευση αυτών των νεαρών φιλάθλων.
Δάκρυσε... Και να ήθελε να μιλήσει δε μπορούσε από την συγκίνηση(...)."

Εκτός από τον Σάββα όμως υπήρχαν κι άλλοι παίκτες τότε στην ομάδα που μπορούσαν να συναισθανθούν την κατάσταση όπως ο Γιοβάνοβιτς, ο Στολτίδης, ο Ξενίδης κ.α. Παίκτες που έπαιζαν για χρόνια μαζί και φυσικά αγαπούσαν και πονούσαν τον σύλλογο και το κυριότερο γνώριζαν πως να ξεπερνούν τις όποιες κακοτοπιές μαζί, σαν ομάδα.

Στην σημερινή ομάδα αναρωτιέμαι πόσοι απ'τους παίκτες που καλούνται να βγάλουν τα κάστανα από την φωτιά γνωρίζουν την ιστορία και τις ιδιαιτερότητες του συλλόγου. Πόσοι απ'αυτούς μπορούν να νοιώσουν την πίκρα και τη στεναχώρια του κόσμου, έτσι όπως την ένοιωθε τότε ο Σάββας ή ο Ιβάν. Και κυρίως πόσοι και ποίοι θα μπορέσουν, έστω και τώρα, 7 αγωνιστικές πριν το τέλος να βγούνε μπροστάρηδες και να ηγηθούν αγωνιστικά και, κυρίως, ψυχολογικά της προσπάθειας στο μακρύ δρόμο για τη σωτηρία. Όσοι εθελοντές, ας κάνουν ένα βήμα εμπρός...


Υ.Γ. Το κείμενο στα εισαγωγικά είναι του Απόστολου Παπαγερίδη.

Κι όμως υπάρχει ελπίδα...

Η Ηρακλής μας βρίσκεται πλέον στο χείλος του γκρεμού. Το ποδοσφαιρικό τμήμα, μετά την περυσινή πετυχημένη πορεία, φέτος δείχνει να οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια προς τη Β'Εθνική, κάτι που έχει συμβεί μόλις φορά στο παρελθόν, κι αυτή για εξωαγωνιστικούς λόγους.

Κανένας Ηρακλειδέας δε μπορεί να διανοηθεί ότι ο αγαπημένος του σύλλογος θα γιορτάσει την επέτειο των εκατό χρόνων ζωής του έχοντας τα δύο πιο δημοφιλή του τμήματα να αγωνίζονται στη δεύτερη κατηγορία...

Όμως όλα τα σημάδια δείχνουν εξαιρετικά δυσοίωνα: Η, κατ'όνομα μόνο, διοίκηση περισσότερο υπονομεύει παρά βοηθαέι την ομάδα, ενώ και το άθλιο αγωνιστικό πρόσωπο που εμφανίζει η ομάδα στο γήπεδο δεν αφήνει πολλά περιθώρια για αισιοδοξία.

Κι όμως υπάρχει κάτι που μπορεί να ανατρέψει τα δεδομένα, κάτι που μπορεί να εμπνεύσει τον κόσμο και να γιγαντώσει την ομάδα. Κάτι που όλες τις φορές που ο Ηρακλής βρέθηκε σε παρόμοιες δύσκολες καταστάσεις τον βοήθησε να τα καταφέρει με επιτυχία. Τί είναι αυτό; Το βάρος της ιστορικής κυανόλευκης φανέλας!